[gallery link="file" columns="1" size="large" ids="72798"] Καθημερινά ακούμε στον περίγυρό μας την έκφραση –πήγα και ρύθμισα το δάνειο μου- ή  -καλά, μου έκανε η τράπεζα μια ρύθμιση, δεν πληρώνω σχεδόν τίποτα!!- ή κάτι τέτοιες κορυφαίες εκφράσεις, που απέχουν έτη φωτός από την πραγματικότητα.. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..  Οι ελληνικές τράπεζες, αλλά και γενικότερα όλες οι τράπεζες του κόσμου, δεν τους καίγεται καρφάκι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο οφειλέτης. Ότι κάνουν το κάνουν για το δικό τους συμφέρον και όχι για να βοηθήσουν το κοινό καλό ή για να δείξουν αλληλεγγύη.. Ο στόχος τους είναι ένας και μοναδικός.. Επιβίωση.. Επιβίωση μέχρι να ανακεφαλαιοποιηθούν  πλήρως, δηλαδή μέχρι να μετατρέψουν το ιδιωτικό τους χρέος, σε δημόσιο και να το μεταφέρουν στους έλληνες πολίτες. Επιβίωση μέχρι να περάσουν ξανά σε θετικό έδαφος, για να αρχίσουν να ξανακάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να μοιράζουν νέα δάνεια. Αυτό για να επιτευχθεί, πρέπει να μείνουν στο παιχνίδι. Πρέπει δηλαδή να φαίνονται τα δάνεια των πελατών τους ενήμερα και εξυπηρετούμενα, έτσι ώστε και αυτές να φαίνονται ενήμερες. Αλλά ας δούμε καλύτερα τι σημαίνει ρύθμιση και ποιος ωφελείται τελικά; Μια μεγάλη κατηγορία δανείων είναι τα στεγαστικά δάνεια. Αποτελούν περίπου το 50% των συνολικών δανείων των ελληνικών τραπεζών. Αυτά μαζί με τα επαγγελματικά συνθέτουν το μεγαλύτερο μέρος του τραπεζικού δανεισμού των ελλήνων. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα μέσο στεγαστικό δάνειο, μια μέσης οικογένειας,  το οποίο κυμαίνεται περίπου στα 100.000€ με επιτόκιο 4% και η αποπληρωμή του είναι στα 30 χρόνια. Αυτό το δάνειο θα έχει μια δόση περίπου στα 500 ευρώ το μήνα. Η δόση αποτελείται από δύο κομμάτια. Το ένα αφορά την αποπληρωμή του κεφαλαίου και το δεύτερο αφορά το αντίτιμο που πληρώνουμε στην τράπεζα για την δανειοδότηση που μας έκανε, δηλαδή τους τόκους. Σε μια δόση λοιπόν των 500€ περίπου, ειδικά τα πρώτα χρόνια οι τόκοι είναι περισσότεροι από το κεφάλαιο, υποθέτουμε ότι το μέσο ποσό των τόκων κατά τα πρώτα 15 χρόνια είναι 250 ευρώ ανά μήνα. Κάποιος λοιπόν ο οποίος δεν μπορεί να πληρώνει το ποσό των 500 ευρώ, αποφασίζει να ζητήσει μια ρύθμιση από την τράπεζα, ώστε να μειωθεί η μηνιαία δόση και να μπορεί να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του. Υποθέτουμε ότι το ποσό της ρύθμισης που θα του κάνει η τράπεζα είναι 200 ευρώ, μικρότερο από το ποσό των τόκων που πρέπει να πληρώνει ανά μήνα, το οποίο είναι 250 ευρώ. Η διαφορά των 50 ευρώ ανά μήνα, δηλαδή 600 ευρώ στο έτος, θα προστεθεί στο υπολειπόμενο κεφάλαιο και στο τέλος της χρονιάς, το ανεξόφλητο κεφάλαιο θα είναι αυξημένο κατά το αντίστοιχο ποσό των 600 ευρώ. Δηλαδή μετά από ένα χρόνο, κατά την διάρκεια του οποίου θα έχουμε πληρώσει 12*200€=2400€, το τελικό πόσο που έχουμε δανειστεί από την τράπεζα, θα είναι μεγαλύτερο κατά  600 ευρώ. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, οι τράπεζες καταφέρνουν να διατηρούνται ενήμερες κρατώντας τα NPLs (Non Performing Loans), δηλαδή τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, όσο γίνεται σε χαμηλότερα νούμερα. Η παραπάνω περίπτωση, αποτελεί ίσως μια αισιόδοξη μορφή δανεισμού, καθώς και το αρχικό κεφάλαιο είναι μικρό, αλλά και το επιτόκιο είναι σε καλά επίπεδα. Τα πραγματικά νούμερα είναι αρκετά διαφορετικά και πολύ μεγαλύτερα. Είναι νούμερα τα οποία δεν θα αποπληρωθούν ποτέ και τα οποία θα κρατούν σε οικονομική σκλαβιά την πλειοψηφία του κόσμου. Είναι νούμερα τα οποία θα έπρεπε να έχουν κουρευτεί  ισόποσα,  με τα ποσά των ανακεφαλαιοποιήσεων. Είναι νούμερα που για τον περισσότερο κόσμο αποτελούν την οικονομική καταστροφή, όχι μόνο της τωρινής γενιάς, αλλά και των επόμενων γενεών. Είναι νούμερα τα οποία δημιουργήθηκαν σε διαφορετικές εποχές, με διαφορετικές αξίες, με διαφορετικά κόστη, με διαφορετικά εισοδήματα, με διαφορετικά φορολογικά πλαίσια. Οι ελληνικές οικογένειες και ειδικά οι οικογένειες οι οποίες έχουν μεγάλο δανεισμό, έχουν χρεοκοπήσει κυριολεκτικά. Και έχουν χρεοκοπήσει για δύο λόγους. Πρώτον γιατί, έχουν μειωθεί σε δραματικό βαθμό τα εισοδήματα τους και δεύτερον, γιατί το πάγιο περιουσιακό στοιχείο πάνω στο οποίο έχουν κάνει τον δανεισμό, έχει απολέσει το μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας του. Φανταστείτε ότι για ένα διαμέρισμα το οποίο αγοράστηκε πριν από 7-10 χρόνια και δαπανήθηκε για την αγορά του ένα ποσό της τάξεως των 2.500-4.000 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο, η σημερινή του αξία δεν υπερβαίνει τα 2.000 ευρώ. Δηλαδή το πάγιο αυτό έχει χάσει την μισή του εμπορική αξία. Αν λοιπόν το ύψος του δανεισμού είναι υψηλότερο από την εμπορική αξία του παγίου, σε συνδυασμό με την απομείωση τη εμπορικής αξίας λόγω παλαιότητας, τότε εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε ότι η αποπληρωμή του συγκεκριμένου παγίου δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, με τα επαγγελματικά δάνεια, τα οποία έχουν καταρρεύσει κυριολεκτικά. Τι πρέπει να γίνει όμως σε αυτές τις περιπτώσεις; Υπάρχει κάποια λύση; Αυτά δυστυχώς είναι ερωτήματα τα οποία για να απαντηθούν πρέπει να υπάρχει ξεκάθαρη σκέψη, που θα βασίζεται σε μαθηματικά δεδομένα και όχι σε συναισθηματικά δεδομένα. Το μεγάλο εμπόδιο στην λύση των παραπάνω ερωτημάτων είναι το συναίσθημα. Το γεγονός ότι ο κόσμος λειτουργεί με το συναίσθημα στις περιπτώσεις που πρέπει να λειτουργήσει με μαθηματική σκέψη, ήταν πάντα ένα μεγάλο εμπόδιο στις λύσεις των εξισώσεων τέτοιου είδους. Το γεγονός ότι θα πρέπει πολλές φορές να λειτουργήσουμε κόντρα στη συναισθηματική μας νοημοσύνη και να βάλουμε μεγαλύτερο συντελεστή βαρύτητας στους μαθηματικούς υπολογισμούς, είναι κάτι που για να το αναπτύξουμε πρέπει να αλλάξουμε ένα μεγάλο κομμάτι της βάσης των δεδομένων που έχουμε στο μυαλό μας. Θα μπορούσαμε άραγε να αφήσουμε αμόρφωτα τα παιδιά μας, για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε φόρους και στεγαστικά δάνεια; Θα μπορούσαμε άραγε να στερήσουμε μια ποιοτική διατροφή στα παιδιά μας, για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε ένα επαγγελματικό δάνειο, του οποίου το αντικείμενο εργασίας τείνει να εξαφανιστεί από την χώρα μας; Όλα αυτά τα ερωτήματα έχουν διαφορετικές απαντήσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο, λόγω της διαφορετικότητας στην σκέψη. Η ζωή μας δεν τελειώνει αν χάσουμε κάποια πάγια τα οποία έχουμε συνηθίσει να έχουμε. Ούτε είναι ντροπή, ούτε είναι λάθος. Το λάθος είναι να προσπαθούμε να τα διατηρήσουμε για το «δήθεν» της κοινωνίας, για το κοινωνικό φαίνεσθε και την γκαγκουρίστικη κοινωνική καταξίωση. Η μεταφορά του χρέους στην επόμενη γενιά, είναι το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να διαπράξει αυτή η γενιά. Είναι η μεγαλύτερη προδοσία που μπορούμε να κάνουμε προς τους διαδόχους μας. Και επειδή το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, καθώς εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, είναι στο χέρι μας να το σταματήσουμε ατομικά. Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος… Η ζωές μας είναι πολυτιμότερες, τόσο από την βιωσιμότητα των τραπεζικών ιδρυμάτων, όσο και από την διατήρηση μεγάλων κομματιών από μπετόν.. Στο χέρι μας είναι να το καταλάβουμε.. Ζωή ρε.. όχι επιβίωση…