[gallery link="file" columns="1" size="large" ids="72632"] Δεν έχουν περάσει ούτε 40 μέρες, που όλος ο οικονομικός κόσμος σιγοψιθύριζε την κατάρρευση μιας μεγάλης Ευρωπαϊκής τράπεζας και συγκεκριμένα, μιλούσε για την γερμανική Deutsche Bank. Ήταν περίπου στα τέλη του Σεπτέμβρη, που η γερμανική τράπεζα σημείωνε νέα ιστορικά χαμηλά, κινδυνεύοντας να κατέβει ακόμα και κάτω από τα 10 ευρώ. Να σημειωθεί ότι στα μέσα του 2007 η τιμή της προσέγγιζε τα 120 ευρώ με το γερμανικό χρηματιστήριο στις 8000 μονάδες, σε αντίθεση με τις 10.700 μονάδες που βρίσκεται σήμερα το αντίστοιχο χρηματιστήριο και τα 15 ευρώ που είναι η σημερινή τιμή της μετοχής. Είναι ακόμη τραγικότερο πως, ως δια μαγείας, όλοι αυτοί οι ψίθυροι εξαφανίστηκαν, σταματώντας συγχρόνως και την πτώση της μετοχής, η οποία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να σκαρφαλώσει περίπου κατά 50%. Όλοι θυμόμαστε πως στον δεύτερο γύρο των τεστ αντοχής της Fed, το καλοκαίρι που μας πέρασε, η τράπεζα δεν κατάφερε να τα περάσει, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί ως ο νούμερο ένας κίνδυνος για τον πλανήτη, σε έκθεση του ΔΝΤ τον Ιούνιο του 2016. Και πως μπορεί να σωθεί μια τέτοια τράπεζα, όταν η έκθεση της σε παράγωγα προϊόντα είναι σχεδόν 20 φορές το ΑΕΠ της Γερμανίας; Η απάντηση είναι απλή. Απλά δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει. Πως μπορεί όμως να γίνει αυτό; Όπως έγινε και στην Αμερική με την τραπεζική κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλών εξασφαλίσεων, στην διάρκεια της οποίας, χρεοκόπησε μία από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες, έτσι ώστε να αναγκαστεί η Fed να κόψει όσο χρήμα χρειαστεί, για να σωθούν όλες οι υπόλοιπες. Περιττό βέβαια να αναφέρουμε που χρεώθηκε όλο αυτό το χρήμα και ποιοι θα πληρώσουν τον τελικό λογαριασμό.. Κάτι ανάλογο έχει συμβεί και στην χώρα μας, τα τελευταία 7-8 χρόνια, με τον τραπεζικό κλάδο να συρρικνώνεται με ραγδαία ταχύτητα και τα τραπεζικά ιδρύματα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Αιτία όλων αυτών, ήταν η κακή διαχείριση της μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης του διαστήματος 2000-2010, καθώς φάνηκε η γύμνια του στελεχιακού δυναμικού των τραπεζών και η αδυναμία τους να προβλέψουν την επερχόμενη καταστροφή, του ανεξέλεγκτου δανεισμού που χορηγούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, προς τέρψιν των παχυλών μπόνους που είχαν σαν ανταμοιβή. Η κάθετη αυτή πτώση στα κέρδη των τραπεζών και η είσοδό τους στις κόκκινες ζώνες των ζημιογόνων χρήσεων, τις οδήγησαν λίγο πριν την χρεοκοπία, οδηγώντας ταυτόχρονα τις εκάστοτε κυβερνήσεις, παρανόμως, να προβούν σε ανακεφαλαιοποιήσεις, μετατρέποντας το ιδιωτικό χρέος τον τραπεζών, σε δημόσιο, χρεώνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό και κατ’ επέκταση τον Έλληνα φορολογούμενο, με φόρους δυσβάσταχτους, καταστρέφοντας τον μικρομεσαίο κοινωνικό ιστό της χώρας μας. Αποτέλεσμα αυτής της παράνομης διάσωσης, ήταν ο καταποντισμός της ελληνικής οικονομίας, η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, το κλείσιμο της πλειοψηφίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την ραγδαία αύξηση της ανεργίας, τον κίνδυνο κατασχέσεων της πλειοψηφίας της ιδιωτικής περιουσίας με την πώληση των κόκκινων δανείων σε ξένα funds, μέσω των τραπεζικών ιδρυμάτων, τα οποία διέσωσαν οι ίδιοι οι φορολογούμενοι, των οποίων τα κόκκινα δάνεια πρόκειται να πουληθούν. Αυτός είναι ο πάγιος χρηματοοικονομικός κύκλος της οικονομίας που κάνει την εμφάνιση του σε όλες τις «προηγμένες» οικονομίες του κόσμου, καταπατώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα, προς χάριν των φουσκωμένων ισολογισμών και των παχυλών μπόνους.. Η μετατροπή του ανθρώπου, σε μηχανή παραγωγής φόρων, είναι ο στόχος των ολιγαρχών, οι οποίοι επιστρατεύουν οτιδήποτε οικονομικό όπλο έχουν στην διάθεση τους, προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους. Η οικονομική υποταγή, είναι η νέα μορφή υποδούλωσης των λαών. Δεν χρειάζονται πλέον τα όπλα και τα κανόνια. Όλες οι εντολές χειραγώγησης μιας χώρας και της οικονομίας αυτής,  εισέρχονται και εκτελούνται μέσα από τερματικά μηχανήματα, τα οποία με το πάτημα ενός κουμπιού, μπορούν να ανεβάζουν ή να κατεβάζουν επιτόκια δανειακών ομολόγων, οδηγώντας την αντίστοιχη χώρα μέσα στην ομίχλη της οικονομική επιβίωσης. Η συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια των «εκλεκτών», περνάει από τα τερματικά αυτών των τραπεζικών ιδρυμάτων και των μεγάλων επενδυτικών ομίλων. Η πλειοψηφία της ανθρώπινης φυλής πλέον, θα λειτουργεί ως δότης αίματος, με στόχο να χορηγεί συνεχώς τροφή στα οικονομικά βαμπίρ, των οποίων η δίψα για φρέσκο αίμα, συνεχώς μεγαλώνει. Ο οικονομικός αυτός πόλεμος, έχει φτάσει και στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, προχωρώντας στην πλήρη αφαίμαξη του ελληνικού πλούτου και στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού, με την αφαίμαξη και των τελευταίων κερδοφόρων εταιρειών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, διά μέσου του υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων. Από την μεριά του ο κόσμος, χαμένος στην προσπάθεια να διατηρήσει ότι του έχει απομείνει, έχει πέσει ακριβώς στην παγίδα που του έχουν στήσει. Η αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων, έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την επίτευξη των στόχων των ισχυρών. Η μιζέρια και η νευρικότητα κυριαρχούν στην καθημερινότητα του Έλληνα, σπέρνοντας την διχόνοια  ακόμη και στις πιο αγαπημένες οικογένειες. Η λέξη «φιλία», τείνει να γίνει μια λέξη που απλά θα υπάρχει στο ελληνικό λεξικό, αλλά χωρίς πλέον να προφέρεται από κανέναν. Η  υποταγή και η υποτέλεια ανθίζουν πλέον, καθώς απέκτησαν νόημα σε έναν τόπο που ξεχείλιζε από υπερηφάνεια, έχοντας γίνει λέξεις αλληλένδετες με τις φρούδες υποσχέσεις των πολιτικών ψευτράκων, στην προσπάθεια τους να κρατηθούν πάνω στις αιματοβαμμένες καρέκλες τους.. Όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν γεννηθήκαμε για να αποτελέσουμε την γραμμή παραγωγής χρήματος ενός μεγαλύτερου συστήματος -θυμίζει λίγο κάτι από matrix αυτό- και δεν θα πρέπει να εξελιχθούμε σε διατροφικά κύτταρα ενός σαρκοφάγου μηχανισμού. Ο άνθρωπος και ο ανθρώπινος εγκέφαλος, είναι από τις δυνατότερες μηχανές που υπάρχουν στον πλανήτη που ζούμε. Απλά σαν μηχανές που είναι, αχρηστεύονται όταν μπαίνουν σε ακινησία. Η γνώση, η σύμπνοια, ακόμη και ο αθλητισμός μπορούν να γίνουν οι κινητήριες δυνάμεις που μπορούν να μας  βγάλουν από τον λήθαργο που έχουμε πέσει, οδηγώντας μας ξανά προς την σωστή κατεύθυνση.. Τα λεφτά και ο αυτοσκοπός της δημιουργίας υλικών αγαθών, δεν είναι πρέπει να γίνουν οι στόχοι της ζωής μας. Υπάρχουν πολλά ωραιότερα πράγματα κάπου εκεί έξω, απλά πρέπει να τα ψάξουμε λίγο.. Άντε, είναι η ώρα να σηκωθούμε όλοι από τις καρέκλες του μυαλού μας.. Υ.Γ : « Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει.» Ο γκρεμός είναι στα πόδια μας…