[gallery link="file" columns="1" size="large" ids="71952"] Η αφορμή  για το άρθρο αυτό, μου δόθηκε από ένα δημοσίευμα που διάβασα σήμερα το πρωί, σε ένα οικονομικό site, το οποίο έλεγε ότι δεν πρέπει να ασκηθεί ποινική δίωξη σε μια ελληνική τράπεζα, η οποία χορήγησε κάποια δάνεια σε κάποιον μεγάλο όμιλο. Το ίδιο άρθρο ανέφερε ότι, θεωρείται απαράδεκτη η ποινική δίωξη κατά των Ελλήνων μεγαλοτραπεζιτών, καθώς όλοι αυτοί κινούνται εντός τραπεζικών πλαισίων και κανόνων και δεν μπορεί κάθε φορά που χρεοκοπεί κάποιος επιχειρηματίας να στοχοποιούνται με ποινικές διώξεις, γιατί με αυτή την εξέλιξη, ο δανεισμός προς τις επιχειρήσεις θα πάψει να υπάρχει. Μάλιστα!! Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την βουλευτική ασυλία, που ο καθένας μπορεί να κάνει ότι του γουστάρει, χωρίς να λογοδοτεί, ασχέτως αν οι αποφάσεις του καταδικάσουν έναν ολόκληρο λαό, έτσι και στο τραπεζικό σύστημα, μπορούν  εγκριτικά μέλη μιας επιτροπής δανεισμού, να εγκρίνουν δάνεια σε φυσικά πρόσωπα, τα οποία θα τα χρησιμοποιήσουν σαν κεφάλαιο για να πετύχει π.χ. μια αύξηση κεφαλαίου; Ή μπορούν την ίδια συμμετοχή σε ένα αναπτυξιακό νόμο να την «καμουφλάρουν» και να την περάσουν χορηγώντας την σε μορφή δανείου; Ή μήπως να ξεχάσουμε τι έγινε με τα στεγαστικά δάνεια ή με τα μπόνους των golden boys,τα οποία στον βωμό των στόχων καταπατούσαν και καταστρατηγούσαν τα πάντα; Για όλα αυτά και για πολλά άλλα κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει κάποια στιγμή, και σίγουρα δεν πρέπει να είναι ο ταμίας της τράπεζας. Στην υπόθεση Μαρινόπουλου, έπρεπε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να αναδειχθεί το χάλι αυτής της επιχείρησης; Και πως έφτασε o δανεισμός αυτός, σε αυτά τα επίπεδα, όταν δεν υπήρχαν οι απαραίτητες εξασφαλίσεις; Κάποιος ή κάποιοι δεν έβαλαν την υπογραφή τους για να δοθούν όλα αυτά τα δάνεια; Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί να μην λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους; Δεν γίνεται όλα σε αυτή την χώρα να διαγράφονται και να ξεχνιούνται με ένα απλό συγγνώμη. Με αυτό ακριβώς τον τρόπο, έφτασε σε αυτό το τραγικό σημείο, η κατάσταση που βρίσκεται σήμερα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Και αναφέρω την λέξη Ελληνικό, γιατί απλά οι τράπεζες αυτές βρίσκονται σε Ελληνικό τόπο, αν και δεν ανήκουν πλέον, ούτε σε Ελληνικά χέρια, ούτε στο Ελληνικό δημόσιο. Μετά από 3 ανακεφαλαιοποιήσεις, που χρέωσαν και επιβάρυναν τον Ελληνικό λαό με αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, για την υποτιθέμενη διάσωσή τους, άλλαξαν μετοχική σύνθεση μέσα σε μια νύχτα και ανήκουν πλέον σε ξένους ομίλους και επενδυτές. Αυτές θα χρησιμοποιήσουν οι ξένοι επενδυτές – οικονομικοί κατακτητές – για να κατάσχουν την περιουσία των Ελλήνων. Αυτές θα είναι τα οχήματα με τα οποία θα μεταφέρουν τα λάφυρα του οικονομικού πολέμου, που γίνεται στην χώρα μας και όχι μόνο, σε αλλοδαπά χέρια και σε αλλοδαπά πορτοφόλια. Η Ελλάδα μπορεί να κατακτήθηκε για πολλά χρόνια στο παρελθόν από διάφορους εχθρούς, αλλά πάντα η απελευθέρωση της είχε σαν αποτέλεσμα και την απελευθέρωση στην γη της. Κάτι ανάλογο δεν ισχύει στην περίπτωση των κατασχέσεων ή των υποχρεωτικών πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων, γιατί τότε γίνεται αλλαγή στους τίτλους ιδιοκτησίας και όχι προσωρινή καταπάτηση από τον εχθρό. Σκοπός ενός κράτους που διέπεται από το αρχαιότερο ίσως σύνταγμα του πλανήτη, πρέπει να είναι η ευημερία των πολιτών του και η περαιτέρω ανάπτυξη σε τομείς όπως η εκπαίδευση, η υγεία, το επιχειρείν και όχι η χρεοκοπία των πολιτών για τη διάσωση ιδιωτικών τραπεζών και των επιχειρηματιών οι οποίοι έχουν «πλάγια» πρόσβαση σε αυτές. Ας θυμηθούμε την απαίτηση των ξένων, για την παραχώρηση ποινικής ασυλίας, σε αυτούς που θα αποτελούν την διοίκηση του υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων, που θα διαχειρίζεται την ακίνητη περιουσία της χώρας μας. Η ασυλία στην Ελλάδα πρέπει να καταργηθεί. Δεν πρέπει να υπονομεύουμε το μέλλον το παιδιών μας, με την προώθηση της ασυλίας, και σε άλλα σημαντικά αξιώματα που μπορούν να επηρεάσουν την πορεία και το μέλλον αυτού του τόπου. Μόνο τότε θα αποκτήσουμε μια πραγματική χώρα, μια πραγματική κοινωνία, η οποία θα μπορέσει να στεγάσει τα όνειρα των παιδιών των Ελλήνων και όχι τα όνειρα των παιδιών των ξένων κατακτητών. Και τα δικά μας παιδιά έχουν δικαίωμα στο μέλλον…